غریب شاهی: می‌خواهم مانند سیامند رحمان جاودانه شوم
به گزارش خبرگزاری فارس، تیم ملی پاراوزنه برداری ایران همیشه با توجه به وزنه برداران خود قهرمان رقابت های بین المللی می شود. در این میان وزنه بردارانی هستند که توانستند با توجه به معلولیتی که دارند نام خود را در این رشته جاودانه کنند. زنده یاد سیامند رحمان یکی از وزنه بردارانی است که با مهار وزنه 310 کیلو گرم در المپیک ریو نام خود را برای همیشه جاودانه کرد.
حال علی اکبر غریب شاهی وزنه بردار دسته 107 کیلوگرم تیم ملی پاراوزنه برداری کشورمان توانسته بارها رکورد جهان را بشکند و نام خود و وزنه برداری ایران را جاودانه کند به بهانه رکورد شکنی وی در مسابقات جهانی امارات با او به گفت‌وگو نشستیم که در ادامه می خوانید:
اول از همه درباره شرایط تیم ملی و مسابقات جهانی امارات که پشت سر گذاشتیم صحبت کن؟
تیم ملی پاراوزنه برداری شرایط بسیار خوبی را دارد و زیر نظر حسین توکلی در بهترین شرایط آمادگی قرار دارد و ورزشکاران همواره در تلاش برای کسب موفقیت هستند. مسابقات فزاغ امارات هم برای تیم ملی محک خوبی بود چرا که تقریبا همه نفرات جهانی و رقبای وزنه برداران در این رقبات ها حضور داشتند. حتی در وزن خودم هم رقیب اصلی من حضور داشت، اما به یاری خداوند و کمک کادر فنی توانستم وزنه خوبی را بزنم و در این مسابقات به عنوان قهرمانی برسم. خداراشکر میکنم که توانستم در این مسابقات وزنه خوبی را بزنم فارغ از هر نتیجه راضی هستم و آماده می شویم تا در رقابت های پاراآسیایی سال آینده عملکرد خوبی را داشته باشیم.
در دو تورنمنت قبلی هم رکورد شکنی کردی و مدال طلا گرفتی انگار دوست داری همیشه رکورد شکنی کنی.
در دو مسابقه گذشته هم شکرخدا توانستم با رکورد شکنی مدال طلا را به دست بیاورم، در این مسابقات هم با شکستن رکورد جهان در وزن خودم باز هم به مدال طلا رسیدم. این ها همه مزد زحمات کادر فنی فدراسیون و خودم است که تمرین می کنیم تا در مسابقات نتیجه خوبی را بگیریم. شکستن رکورد برای هر ورزشکاری دلنشین است و همواره در تلاش است تا بتواند با شکستن رکورد خود را در جمع بهترین ورزشکاران قرار دهد.
این رکورد شکنی ها از کجا شروع شد و چه چیزی باعث شد با اشتیاق به روی تخته بروی و رکورد شکنی کنی؟
هدفم همیشه این است که در مسابقات بتوانم رکورد جهانی را جابه‌جا کنم و بعد از آن به فکر کسب مدال باشم. زمانی که مرحوم سیامند رحمان رکورد جهان را که می شکست کیف می کردم و همیشه دوست داشتم من هم روزی به جایی برسم که رکورد جهان را بارها بشکنم، خداراشکر میکنم که امروز این آرزوی من دارد به تحقق می پیونند. در 2 مسابقه گذشته رکورد جهان را شکستم و در مسابقات امارات هم برای بار سوم رکورد شکنی کردم تا نام ایران پایدار بماند.
هدف اصلی‌ات در این رشته چیست و دوست داری به چیزی برسی؟
هدف اصلی من حضور در پارالمپیک پاریس و ثبت یک رکورد به یاد ماندنی است. می خواهم در این مسابقات وزنه ای را بزنم تا سال ها به نام ایران جاودانه بماند. کاری که زنده یاد سیامند رحمان در سنگین وزن کرد و فکر نکنم تا سال ها کسی بتواند 310 کیلو گرم را بزند تا رکورد سیامند شکسته شود.
حرف از سیامند رحمان زدی نبود سیامند را باور میکنی؟ تو رابطه خوبی هم با او داشتی و همیشه او را الگوی خودت می دانستی؟
هنوز هم نمی‌توانم بگویم مرحوم سیامند، چرا که همیشه حس می کنم او زنده است و کنار ما حضور دارد. او ورزشکار فوق العاده‌ای بود و از نظر اخلاقی و رفتاری زبان زد بود همیشه به ورزشکاران دیگر روحیه می داد تا بتوانند نتیجه خوبی را بگیرند. هروقت کسی نام سیامند را پیش من می آورد خدا را شاهد می گیرم که حسرت می خورم و همیشه با حسرت می گویم که او فوت کرده است. مطمئن هستمن سیامند هیچ وقت در بین وزنه برداران فراموش نشده و نخواهد شد، او برای پاراوزنه برداری جاودانه می‌ماند.
خیلی ها در جامعه دچار معلولیت هستند و فکر می کنند نمی توانند کاری انجام دهند؛ چه حرفی برای آنها داری؟
در جامعه ما همیشه افرادی هستند که معلولیت دارند و با معلولیتی که دارند می توانند کار های بزرگی را انجام دهند. خودم به وزنه برداری علاقه داشتم و زمانی که به دنبال این رشته ورزشی رفتم هدف داشتم و تا به امروز از این هدفم دور نشده‌ام. آرزو داشتم قهرمان جهان شوم که امروز به این عنوان هم دست پیدا کردم. مطمئن هستم کسانی که معلولیت دارند و می خواهند وارد ورزش بشوند و افتخار آفرین کنند با تلاش و پشتکار می کتوانند به هر چیزی که در ذهن خود دارند برسند. در واقع چیز پیچیده‌ای نیست و خیلی از افراد هستند که معلول هستند آما امروز به جایگاهی رسیدند که پرچم ایران را بالا می برند.
وضعیت اقتصادی برایت راضی کننده هست؟
می خواهم در این خصوص حقیقت را بگویم از لحاظ مالی آن چیز که انتظار داشتیم نبود و شرایط طور دیگری برای ما رقم خورد. متأهل هستم و باید شرایط از اینی که هس بهتر می شد ولی نشد که بشود. باید کمی به ما توجه می شد و تا ما معلولینی که همیشه در اردوی تیم ملی هستیم و همواره برای ایران تلاش می کنیم وضعیت بهتری داشته باشیم. با این همه باز هم می گویم خدایا شکر، امیدوارم در آینده شرایط ورزشکاران جانباز و معلول بهتر شود. حرف های زیادی برای گفتن دارم اما ترجیح می دهم در یک فرصت مناسب تری در باره آن ها حرف بزنم.
تو متأهلی هستی؛ آیا تاکنون همسرت گله کرده که چرا دائم در اردوهای تیم ملی هستی؟
باورتان نمی شود از زمانی که ازدواج کردم بیشتر به جای اینکه کنار همسرم باشم در اردوهای تیم ملی بودم، یکبار از همسرم پرسیدم از وضعیتی داریم پشیمان هستی به من گفت به من گفته بودی اردو های تیم ملی هست و باید بری و لی نمی دانستم اینقدر زیاد است. ( باخنده) امروز چاره‌ای ندارم و باید با این شرایط خود را وقف بدهم. البته این را هم بگویم شادی قهرمانی هایم را با همسرم تقسیم می کنم و این شیرینی جای همه سختی ها را پر می کند.
پایان پیام/
